Na terenie Ślężańskiego Parku Krajobrazowego (8,5 tyś ha) znajdują się trzy rezerwaty. Powyżej wsi Sulistrowiczki wjedziemy na teren Rezerwatu Przyrody „Góra Ślęża” (jednego z trzech utworzonych w okolicy). Pozostałe - to  Rezerwat Florystyczny „Łąka Sulistrowicka”, dalej - Rezerwat „Góra Radunia”. Pierwszy z nich to najcenniejsze na Dolnym Śląsku skupisko rzadkich roślin kwiatowych, mchów i krzewów. Ciekawym okazem jest występujący tam bardzo rzadki pająk tygrzyk. W trakcie dłuższej wyprawy możemy spotkać sympatyczne zwierzątko - ryjówkę malutką, jak i nietoperze.

Rezerwat Góra Radunia obejmuje natomiast szczyt góry z florą liczącą aż 193 gatunki. Z występujących tu roślin chronionych warto wymienić chociażby lilię złotogłów, czy storczyki.

Rezerwat Przyrody „Góra Ślęża” to idealne miejsce, w którym można zregenerować siły w otoczeniu licznych okazów starych drzew, takich jak: buki, jawory, wiązy. Warto wiedzieć, iż ten górzysty teren, ze względu na znaczące zróżnicowanie skał i minerałów, należy do rzadkiego w Polsce przykładu gór o charakterze wyspy wśród równin. Widoczna z daleka, piękna, majestatyczna góra o kształcie stożka to Ślęża (718 m n.p.m.). Ma ona kształt stożka i jest zbudowana ze skał magmowych gabra, granitu i serpentynitu. Choć często zdaje się ginąć w chmurach i mgłach, góruje nad całą Niziną Śląską. Na przyjrzenie się okolicy, jak i „zdobywanie” samej góry, zarezerwujmy sobie nieco więcej czasu, znajdujemy się bowiem w miejscu naprawdę wyjątkowym.

Ślęża porównywalna jest do „jądra”, wokół którego w czasach pogańskich ogniskowała się religijna historia całego regionu. Zgodnie z legendą, góra ta jest efektem walki stoczonej przez anioły z przedstawicielami złych mocy. Przezorne anioły postanowiły zasypać sługom złego wejście, którym można dostać się do piekła i tak usypały niemałą górę. Przez okoliczną ludność Ślęża niegdyś była uznawana za siedlisko bogów, na ich cześć składano ofiary, odbywały się różne obrzędy i praktyki religijne, a w czasie najkrótszej nocy czerwcowej na cześć boga słońca palono tu ognie. Obyczaj ten przetrwał w tych okolicach aż do końca XVIII wieku.

Góra swą nazwę wywodzi od słowiańskiego wyrazu „śląg” czyli wilgoć. Panujący tu specyficzny mikroklimat charakteryzuje się bowiem dużą ilością opadów i największą w Europie ilością burz. Jest to efektem odosobnienia całego Masywu Ślęży przy dużych różnicach wysokości. Masyw zbudowany jest ze skał odporniejszych od występujących w okolicy i dzięki temu oparł się procesowi wietrzenia. Budują go głównie granity, ale i skały o takich zagadkowych nazwach, jak: amfibolity i gabro i serpentynity.

Ślęża nazywana jest także „Śląskim Olimpem”. Plemiona, osiadłe niegdyś wokół góry, od jej nazwy przyjęły nazwę Ślężanie, a następnie cały obszar został nazwany Śląskiem. Najstarsze, jak do tej pory, ślady bytności człowieka w tej okolicy, pochodzą z okresu neolitu (młodsza epoka kamienia).

Dobrze zachowane wały kamienne oraz rzeźby kultowe potwierdzają, iż szczyt góry od prehistorycznych czasów był świętym miejscem kultu boga słońca. Na szczycie dostrzeżemy m.in. starożytną rzeźbę Niedźwiedzicy, wiązanej z kultem płodności. Z dawnego Ślężańskiego Ośrodka Kultowego pozostały także ruiny kamiennego wału kultowego o wysokości 70 cm. Na szczycie znajdują się: kościół filialny p.w. Nawiedzenia NMP z 1852 r., schronisko im. R. Zamorskiego zbudowane w 1908 r., budynek telewizyjnej stacji nadawczej TVP z masztem anteny nadawczej o wysokości 136 m, granitowy krzyż milenijny, żelbetowa wieża widokowa z okresu II wojny światowej, fragmenty XIII-wiecznych murów zamkowych. Mury te zlokalizowane są dokładnie pomiędzy kościołem, a grupą gabrowych Skał Zamkowych.

Ślęża to doskonały punk widokowy na Sudety oraz Nizinę Śląską. W obrębie całej góry znajduje się wiele ciekawych form skalnych, takich jak: Olbrzymki, Skalne Ciapki, Wisząca Skała czy Zbójecka Pieczara. Elementem zagospodarowania Parku, poza wieżą widokową na Ślęży, jest także kamienna, 15-metrowa wieża widokowa na Wieżycy (415m n.p.m), zbudowana w 1905 r.

Poza wspomnianymi wcześniej rezerwatami przyrody w naszym otoczeniu znajduje się zespól przyrodniczo-krajobrazowy „Skalna”, utworzony w 1994 r. w celu ochrony grup skał na południowo-zachodnim zboczu Ślęży. Jest to ciąg malowniczych, odsłoniętych skał gabrowych – świetny punkt widokowy. Na wierzchołku Skalnej znajduje się skała Kazalnica (Głowa).